ازکف نمی نهم شما را ای نامهای شعله‌ور، ای آسمانهای شهید می خواهم یادتان رابرتمام رودخانه‌ها بنویسم تاهمه کرانه های سرد،عطرصدای گرم شما رابگیرند. می خواهم چفیه های بغض آلودتان را برگردنه های خاموش روزگاربیاویزم می خواهم پیراهن خونینتان رابرفرازهمه کبوترخانه ها به اهتزاز درآورم می خواهم با زورق تابان شما تاجزیره سیبها برانم می خواهم دربند دستهای بی ترنم ودستگیرهای که جز بادریچه های تکراری آشنا نیست نمانم می خواهم بر مزار شما خم شوم واز سنگهای فاصله شکوه کنم ای کاش آن روز که در رودی از اناربسوی باغهای لیموی راز پارو میزدید در ساحل خسته تردید جا نمی ماندم دریغا من در سحرگاه مکاشفه خواب بودم دریغا پاهای گناهکارم به قافله ما به کربلا میرویم، نرسید ای کاش دمی زیر باران اشکهای شما می ایستادم ونوحه می خواندم ای کاش رگبار بهشت بام آلونک دلم را فرو میریخت اما ردی ازاشک وخاطره بر گرد شهر می درخشد اما آبشارهای برفگون به احترامتان سکوت کرده‌اند وفانوسها لحظه ای پلک برهم نمی زنند…